minik ayıcık

Kış geldi bizim evde küçük bir ayıcık :)

yaşamayı geçtim düşüncesı bıle

o kadar cok ananın yuregı yandı kı ne desek bu yangın sonmez. Gıden gerı gelmez bundan sonra olmayacak hıcbır ana aglamayacak denılse bıle o analar hıc susmaz. Dunden berı yasamayı gectım sadece bu ıhtımalı dusunmek bıle benı mahvettı, dengem altust oldu. Bu ulkede cogu zor olan sey gıbı erkek anası olmakta zor. Herkesın basısagolsun allah analarına sabır versın mekanları cennet olsun.

aile fotoğrafı

Hep kendi kendimizi çekmek zorunda kalıyoruz. Ya ben Alper ve Toprak'ı çekiyordum ya Alper bizi.

Haftasonu canım amcam geldi. Misafir oldu bizde.

Kuzenlerim onların arkadaşları ev şenlikti. Bu sayede bizi ailecek düzgün çeken birisi oldu. İşte benim yakışıklım :)

ek gıda zamanı

5 ay bitti bile artık Toprak çok büyüdü :) Geçen doktor kontrolünde artık tatları öğrenmesi için yavaş yavaş ek gıdaya alıştırmaya geçtik. Toprak hiç mama yemedi 5 ay boyunca sadece anne sütü aldı. O yüzden geçiş biraz zor oluyor

sabah 1 ölçek tahıllı mama yiyor onuda anne sütü ile yapıyorum. Öğleden sonra biraz meyve suyu ikindi biraz yoğurt. Ama çok super gidiyor diyemem. kaşıkla yutmayı bilmiyor o yüzden zorlanıyor. Emmeye çalışıyor. Güldürüp ağzına sokuyorum o zaman güzel yutuyor. Onun dışında şimdilik biraz zorla. Ama memeyi gördü mü sevinç çığlıkları atıyor.

İlk denemeler çok kötüydü biraz biraz iyiye gidiyoruz. Onun dışında ev işinde bir gelişme yok taşınmamız lazım ama güzel bir bulamadık havalarda soğudu çocukla nasıl olacak onu kurup duruyorum.

Evde olunca kurmak daha kolay oluyor:( İş stresini hiç sormayın başlamam yaklaştıkça stresi artıyor. Nasıl döneceğim nasıl başlayacağım. bu çocuk ne olacak. Akşam ben görmeden yatarsa, sabah giderken çok ağlarsa vs vs. eminim bu soruları kendine soran ne ilk ne de son kişiyim ama elimde değil sorup duruyorum.

Doğum ve hikayesi

Aslında bunu yazmamın tek sebebi ileride unutup üzülmemek. Küçük kuzum büyüyüp "nasıl oldu ben nasıl doğdum" diye sorarsa belki bu yazıyı okur. Artık doğum için geri sayım başlamıştı . Oldu olacak, doğdu doğacak diye bekliyorduk. Çarşamba günü kontrole gittik ve doktorumuz biraz kasılma var ama önemli değil dedi.

Doktorum Melih bey Perşembe akşamı semineri gidecek ve pazar günü dönecekti. Bende şaka olsun diye dedim ki; "şimdi sen yoksun ya ben kesin doğum yaparım" dedim o da "aman gözünü seveyim tut" dedi :) gülüştük. Aslında hep içimden bir ses 05.05.2011'de doğum yapacağım diye geçiyordu tarih güzeldi. Ama 06.05.2011'de oldu.

Perşembe normal geçti. Hıdırellez olacağı için perşembe akşam dilekler vs yaptık. Cuma sabah kalktığımda garip bir ağrım vardı. Çişimi tutamıyordum. Sabah kimse uyanmamıştı 07:00 gibi ben 5 kere falan tuvalete yetişmekte zorlanmıştım ve sürekli üstümü değişmek zorunda kalıyordum. Nerden bilebilirdim bunun su olduğunu. Suyum geliyormuş haberim yok.

Ben su gelmesini böyle azar azar değil foş diye gelecek diye belkiyordum ama öyle olmadı.

Alper uyuyordu işe gitmek için henüz kalkmamıştı bende ne olduğunu tam bilmediğim için kimseyi panikletmedim. Sancıyı unutup uyumaya çalıştım. Alper gitti bende evde turlamaya başladım.

09:00'a kadar evde sancı, gezinme,tuvalet vs olarak geçti. Annem uyandı ve anneme sancım var ama galiba gaz sancısı dedim. Biraz bekledik. Kalvaltı ederken 2 büklüm oluyordum artık ve doktoru aradım. Doktor seminerdeydi ve bana hemen başka bir doktor ismi verdi ve acil hastaneye git dedi.

Ben çok sakindim. Annem biraz heycanlandı. Hazır olan eşyaları kapı önüne getirdi.

Alper'i aradım.

-Aşkım benim sancım başladı.

-Ne sancısı?

-Sence hayatım ne sancısı olabilir 9 aylık hamile olan birinin ne sancısı olabilir.

-Tamam ben eve geliyorum.

Arkadaşları anlatıyor Alper şoka girmiş. Ne yapacağını bilememiş. Eve geldiğinde nefes nefes kalmıştı. Evden çıkarken benim sancılarım 5 dk bir geliyordum. Hastaneye varınca 2 dk bir olmuştu. Takside sallandıkça ben çok fena oluyordum. Önce acil doktoru muyanne etti ve doğum başlamış dedi. Sonra Melih bey'in soylediği doktorun gelmesini bekledik.

Alihan bey o da çok ilgilendi. Aslında tüm hastane çok ilgilendi. Sağolsun Melih bey herkesi organize etmiş. Bana ekstra bir özen gösterdiler. Beni odaya aldılar hazırlamaya başladılar. Normal doğum yapacaktım ama epidural takılması lazımdı sancı çekerken onun takılması pek kolay olmadı.

Zaten hastaneye yattıktan sonra yaklaşık 2,3 saat sancı çektim. Rahimin belirli bir açıklığa gelmesini beklediler epidurali takmak için. Bu arada ben yorulmuştum. Annem hep yanımdaydı elimi tuttu. Alper dört dönüyordu. Heycandan bir odaya giriyordu bir dışarı çıkıyordu.

Sonra epidurali (sancı çektiğim için) 2 doktor 3 hemşire eşliğinde taktılar. Anestezi uzmanı odaya gelip bana sancın için 10 üzerinden puan ver dedi bende 15 dedim. O da tamam anladım dedi :)

Epiduralden sonra doğuma kadar çok rahattım sonra. Rahim istedikleri kadar açıldı ve beni doğumhaneye aldılar. Bu arada ablam fotoğrafları çekecekti o yüzden o da hasteneye ulaşmaya çalışıyordu. Alper doğuma alıyorlar demiş, ablamda az kaldı geliyorum beklesin lütfen demiş. Herkes anlaşılacağı gibi çok heyecanlı :) Nasıl bekleyeceksem artık.

İçeride herkes beni motive ediyordu. Hadi az kaldı bırakma sesleri hatırlıyorum. Sonra bir ara o kadar yoruldum ki sesler uzaktan gelmeye başladı. Alper bir köşede tüm olup biteni izliyormuş. O da şok olmuş. Doktor hadi baba gel göbeği kes deyince kendine gelmiş :) Göbeğini Fenerbahçe diye kesti.

Tarifi olmayan bir duygu. Kucağıma geldiğinde o sıcacık bedeni bana deydiğinde allahın sevgili kulu olduğum için şükrettim. Doğumhaneye girdiğimde saat 14:20 Toprak'ı kucağıma aldığımda saat 14:50.

Ona bakıp hergün şükrediyorum. Hayatım yeniden anlam kazandı. Önceden öyle düşünüyorum şimdi böyle dediğim bir sürü şey oldu. Hayata bakışım, beklediklerim, istediklerim, önceliklerim, duruşum, davranışım, ruh halim vs vs hepsi çok değişti. Allah her isteyene nasip etsin

5 ay geçti hala bakıp bakıp inanamadığım zamanlar oluyor. Canım arkadaşım Deniz "zaman su gibi geçecek sanki hiç işe dönmeyecekmişsin gibi gelecek ama döneceğin zaman çok hızlı olacak" demişti. Aynen öyle oldu. Eskiden her cuma sevinirdim şimdi üzülüyorum bir hafta daha bitti diye. Bu haftada bitti herkese iyi cumalar ve haftasonları...

işte döndük...

Uzun bir aradan sonra herkese selam :) Tatil bitti eve döndük. Mersin bize çok iyi geldi. Deniz, havuz, güneş, kum, bahçe, balkondan bakınca yeşillik ve deniz görmek bile yetti. Çok alışmıştım ki eve döndük. İlk geldiğimde çok zorlandım ama şimdi alıştım.

Aslında yazacak çok şey var. Çok hareketli, yorucu ve belki bir daha herkesin bu kadar biraraya gelmesi çok mümkün olmayan çok eğlenceli bir tatil oldu. Ada, Cem, Defne, Toprak. Artık bu kadar kalabalığı çocuğu curcunayı siz düşünün.

Toprak büyüdü artık 4.5 aylık oldu. Bu tatili ben anlatmakla bitiremem o yüzden fotoğraflar anlatsın.

Defne kuzusu Toprak'ın başından ayrılmadı ve kendi bebeği sandı uzun bir süre :) Hergün sabah koşa koşa odamıza gelip Toprak uyusun ya da uyanık olsun fark etmeden "Ayyyy Popak uyanmış" diye çığlıklar atıyordu. Bir de ben Toprak'ı oğluşum, Paşam diye seviyorum. Defne'de benden öyle görünce o da aynı şekilde seviyordu.

İşte fotoğraflar... İlk fırsatta yeni fotoğraflar ve doğum macerasını yazacağım. Evde olunca yazmak zor oluyor.

Bayram gezmesi
Anneanneme bayram ziyareti

Ailecek bayram sabahı

Defne ile süs havuzu keyfi

En az anakucağı kadar rahat "Baba kucağı"

Bizim için olmazsa olmaz bir manzara. Mangalsız tatil mümkün değil :)

Defne kuzusu Toprak'ı öperken.

Bir de öptükten sonra en şirin yüz ifadesi ile "ayy minicik"diyordu

Benim yakışıklı oğlum :)

Canım kuzenim Ece ve Toprak

Biraz gidip amcamlarda kaldık Toprak'la evin neşesi oldu :)

Yengemle her sabah oyunlar

Defne ve kahvaltıda Nutella

Amcam, yengem ve torunları Toprak :)

Yine öpücük. Sarhoş gibi dakika başı "ben popakı öpecem." diyordu.

Getirin öpecem :)

Torunları gezdiriyor Anneanne ve Dedeleri. Cem, Defne ve Toprak

Annem ve torunları

Cem ve Defne balkonda kavga halinde

Göksu teyzesi Toprak'ı seviyor ama Defne hiç memnun değil :)

Karaböcük Cem

Ada ve Defne parkta

Çakıl gibi oldu bu saç ve elbiseyle

Fındık kurtlarım Ada ve Toprak

Anneanne paylaşılamıyor malesef...

Kimi kucağına alsa diğeri atlıyor beni al diye

Bisiklet için baya kavgalar oldu bu fotoğraftan sonra kıyamet kopmuştu. Defne bisikletini kimseye vermedi. Her şey Defne'nin. Cem neye elini atsa Defne hemen "O Difneninnnnnn" diye bağrıyordu :)

Dede içinde aynı şey geçerli hiç rahat yok ve paylaşılamıyor.

Cem ve Defne'nin deniz sefası

hala taildeyiz

Uzun zamandır tatildeyiz ve yazmıyorum. Bir sürü fotoğraf çektim bayram sonrası eve dönünce fırsat buldukça yazacağım. Toprak ve iyiyiz. Şimdilik en büyük sıkınt 2 aydır babamızı görmüyoruz onu çok özledik. Haftaya o da gelince güzel bir bayram geçirip evli evine köylü köyüne dönecek. Şimdiden herkese iyi bayramlar demek istedim.