oldu da bitti maşallah...

Alışma günleri devam ediyor. Bazen bakıp bakıp ağlıyorum bu ufaklık, bu muhtaç şey bizim mi diye. O kadar küçük o kadar bize muhtaç ki birşey olacak diye insanın ödü kopuyor.

Çok uyusa niye çok uyudu acaba bir şey mi var diyorum, az uyusa acaba doymadı mı niye uyumadı diyorum karışık duydular içindeyim.

Dün sünnet ettirdik minik oğlumu. İçim çok tuhaf oldu canı acıdımı diye nasıl bir endişe anlatamam. Babasını içeri aldılar ve 5 dk sonra Alper dışarı çıktı. Bitti dedi. İnanamadım. Nasıl yani bu kadar kısa mı dedim. Evet dedi. Arkasına doktor çıktı hiçbir sorun yok oldu da bitti dedi.

Hemen emzirdim iç çeke çeke ağlıyordu kuzum. İçim nasıl tuhaf oldu anlatamam. Doktor acıyı hissetmedi sadece soğuktan vs korktu ondan ağlıyor dedi. Umarım öğledir.

2-3 saatte bir kaldırıp emzirmeye çalışyorum. Sünnet için de bakım yapmak lazım. Gece 3'te uyudu sonra sabah ben yerimden zıpladım aydınlık oldu hala uyunmadı diye. Baktım mışıl mışıl uyuyor. Ama odasına gidene kadar niye uyunmadı diye nasıl bir korku anlatamam.

Yani su an onun için çok sık yaptığım şey endişelenmek. Ama bu da geçecektir, alışıyoruz işte. Annem olmasa ne yapardım onu hiç sormayın.

Şimdilik bu kadar. Bu arada ben daha iyiyim dikişlerim hala acıyor galiba biraz geç iyileşiyor bilmiyorum kaç gün sürecek ama bir an önce geçsin istiyorum hala penguen gibi yürüyorum :)

Arayan soran,yorum yazan, merak eden, iyi dilek yollayan herkese çok teşekkürler.